الکلاسیکو، دربی، دعوا، بزن بزن، جنجال، حاشیه، درگیری فیزیکی، درگیری کلامی، بیانیه، شکایت، فحاشی در فضای واقعی و مجازی، سکوت، اخم و...
ورودی و خروجی این فوتبال چیست؟ در بیست دوره گذشته چقدر در بحث فرهنگ رفتاری و گفتاری بازیکنان و کادرفنی پیشرفت داشته‌ایم؟ هنوز هم همان اتفاقاتی را می‌بینیم که در دهه ۶۰ و ۷۰ شاهد آن بودیم. تازه وجه سیاه ماجرا اینجاست که در آن سال‌ها تقصیر برگردن هواداران هیجان زده بود و این سال‌ها هواداران هم نیستند که دیواری کوتاه تر از آن‌ها پیدا کنیم. حالا در غیاب هولیگان‌ها و تیفوسی‌ها و اولتراها این ستاره‌های کاغذی هستند که روی همه را سفید کرده‌اند. در اروپا مرحله نیمه نهایی چمپیونزلیگ برگزار شد، دلامادونینا و الکلاسیکو انجام شد و یک دقیقه کیک بوکسینگ در چمن ندیدیم. حتی سلتیک و گلاسکورنجرز هم با آن پیشینه نبردهای مذهبی بین کاتولیک‌ها و پروتستان‌ها در دربی گلاسکو با هم دوئل کردند اما دیگر اثری از بزن بزن و فحاشی در این نبرد قدیمی ندیدم که ندیدیم. اما در ایران هنوز انگار اول خط ایستاده ایم و بازیکنان تازه آخر بازی یادشان می‌آید که وظیفه‌شان را انجام نداده‌اند و با مشت و لگد از هم پذیرایی می‌کنند. اینجا نمی‌خواهیم شعار
«کو باشگاه فرهنگی – ورزشی» سردهیم، اینجا می‌خواهیم بگوییم حداقل به اندازه پولی که دریافت می‌کنید، همسان مردم عادی و هواداران خود مرام و معرفت داشته باشید و حرمت رفاقت‌ها را نگه دارید. از شما دیگر توقع فرهنگ سازی برای نسل جوانی که چشم به الکلاسیکو و دربی دوخته نداریم، ولی انتظار داریم به خودتان رحم کنید و اجازه ندهید که بدخواهان این مرزو بوم تیشه به ریشه حیثیت ما بزنند.
در ۴۸ ساعت گذشته آنچه از دربی مانده خاکستر آبرو و اعتبار ستاره ، اسطوره و وکیل و وزیر است که دست مایه تهمت پراکنی‌ها و شکایت و شکایت کشی‌ها شده است. شوربختانه اینکه اشتباهات را با اشتباهات بدتر پاسخ می‌دهیم و به جای کنترل اوضاع هیزم به آتش اختلاف‌ها و کینه‌ها می‌اندازیم. در همه دنیا پس از پایان بازی‌های بزرگ همه در اندیشه جبران شکست‌ها و حفظ پیروزی در بازی‌های آینده هستند، اما در ایران تازه بعد از پایان مسابقه است که دربی بیانیه‌ها و الکلاسیکو شکایت‌ها در مراجع قضایی آغاز می‌شود. در این بین البته جای خالی یک مرجع قوی در رأس هرم فوتبال ایران بدجوری به چشم می‌آید؛ مرجعی که فارغ از همه روابط پشت پرده و بدون وامداری به دسته و گروهی بتواند مقتدرانه پرونده یک بازی را ببندد و دو طرف را به آرامش فرا بخواند. دربی ۹۵ تمام شد همان‌گونه که دربی ۱۹۵ هم تمام خواهد شد. فوتبال همین است. پیروزی و شکست تا ابد از آن یک تیم خاص نیست. آنچه می‌ماند نمایش فرهنگ و پیشرفت رفتارهای اجتماعی و ورزشی است و بس.
نظر شما